این هورمون در پاسخ به استرس از غدد آدرنال آزاد میشود و فعالیت ورزشی باعث ایجاد استرس و آزادسازی کورتیزول میشود. اگر چه داشتن فعالیتهای ورزشی بطور منظم باعث پاسخ بهتر به استرس میشه و نیاز به افزایش کورتیزول کاهش پیدا میکند.
آزاد سازی کورتیزول باعث عمل گلوکونئوژنز در کبد میشود .یعنی امینو اسید رو به قند تبدیل میکند و با مهار ترشح انسولین از جذب گلوکوز به داخل عضله جلوگیری میکند و همین باعث افزایش قند خون میشود. بنابراین کورتیزول یک هورمون کاتابولیک است که باعث افزایش تجزیه بافت پروتیین عضلانی و افزایش ذخیره چربی در بدن میشود.
بلافاصله بعد از اتمام تمرینات چون هورمون کورتیزول آزاد شده برای اینکه بدن پروتیین بافت عضلانی رو تجزیه نکند بهتراست که از آمینو اسیدهای غیرضروری و ضروری استفاده کنید تا آنها به جای پروتیین عضلانی در کبد گلوکونئوژنز بشوند و همچنین اگر بلافاصله بعد از تمرین قند مصرف کنید به علت بالا بودن کورتیزول ترشح انسولین مهار است و قند مصرفی به درون عضله وارد نمیشود وفقط قند خون بالا میرود.
همچنین آزاد سازی کورتیزول باعث سرکوب سیستم ایمنی بدن میشود و بخاطر همین آن هایی که هر روز تمرین میکنند مستعد بیماری های ویروسی و عفونی و…هستند و هر روز باید سیستم ایمنی بدن خودشون رو تقویت کنند.
هورمون کورتیزول باعث کاهش جذب کلسیم و همچنین مهار مسیر هورمون های جنسی (گونادوتروپین) و در نتیجه کاهش میل جنسی و حتی ناباروری و در خانوم ها باعث اختلال در پریود میشود.