علیرغم اینکه RAD 140 یک ترکیب جدید است، تحقیقات نشان دادهاند که میتواند باعث آسیب کبدی-کلستاتیک شود یک مرد 49 ساله که به مدت 4 هفته مداوم RAD 140 مصرف کرده بود و سپس به صورت متناوب ادامه داده بود، دچار افزایش بیش از حد آنزیمهای ALT/AST شد که نشان دهنده استرس کبدی است. او این دارو را همراه با یک داروی ضد افسردگی (ونلافاکسین) مصرف میکرد که به مدت 11 ماه مصرف کرده بود. مصرف الکل این فرد ناچیز بوده، بنابراین ترکیب داروهای ضد افسردگی کبدی و SARMها ممکن است مشکلساز باشد، حتی اگر سبک زندگی سالمی داشته باشد.
RAD 140، مانند سایر SARMها، میتواند تأثیر وابسته به دوز بر کلسترول داشته باشد [منبع 6]. افزایش خطر آترواسکلروز و انفارکتوس میوکارد نیز ممکن است. کاربری که تنها RAD 140 مصرف کرده بود، افزایش شدید فشار خون را گزارش کرد. این احتمالاً به دلیل تأثیر SARMها بر کبد و تحریک آنزیم لیپاز کبدی است که باعث کاهش سطح کلسترول HDL میشود.
اثر اتصال تهاجمی تستولون به گیرندههای آندروژن میتواند سطوح تستوسترون را سرکوب کند، مشابه استروئیدهای آنابولیک. کاربری که 17 میلیگرم در روز RAD 140 به مدت 12 هفته مصرف کرده بود، کاهش شدید سطح تستوسترون از 750 به 193 نانوگرم در دسیلیتر را تجربه کرد. این امر میتواند هیپوگنادیسم بالینی و تأثیر بالقوه بر باروری طولانیمدت کاربران را ایجاد کند.
اگرچه RAD 140 به استروژن تبدیل نمیشود، اما میتواند سطح استروژن را از طریق مسیرهای دیگر افزایش دهد. افزایش سطح استروژن میتواند باعث احتباس آب، نفخ و ژنیکوماستی شود. استفاده از یک مهارکننده آروماتاز خفیف مانند آریمیدکس میتواند مفید باشد. مهارکنندههای آروماتاز قویتر مانند لتروزول و آروماسین ممکن است برای دورههای سارم بسیار قوی باشند.
تحقیقات حیوانی نشان داده است که تستولون ممکن است درمان موثری برای هیپرپلازی خوشخیم پروستات باشد. با این حال، کاربران RAD 140 ممکن است دچار ریزش مو شوند، که ممکن است به دلیل افزایش تستوسترون طبیعی و تبدیل آن به DHT باشد. اگر کاربران از RAD 140 برای مدت کوتاه استفاده کنند، این ریزش ممکن است پس از بازگشت هورمونها به حالت عادی معکوس شود. استفاده طولانیمدت و سطوح بالای DHT خطر آلوپسی آندروژنیک را افزایش میدهد.